Инкогнито..

             Ништо не е веќе исто.. баш ништо ..Ја немам навиката која се викаше “Тој“. Ја изгубив во моментот кога го погледнав телефонот и немаше порака за добра ноќ, од него. Ја изгубив, кога ме победи инатот да му се јавам, да го исфрлам гневот и помислата дека губам.. губам нешто ..Сега телефонот го заменив со фрижидерот .. Го отварам пред спиење.. се тешам ..си плачам врз храната и солзите повторно ги враќам во себе.. не сакам да пресушат .. не сакам да го заборавам .. се гледам во огледало, глумам самоуверена лудача која си збори сама со себе од типот “ Мислеше дека ќе патам..не бе брат друг ќе си фатам.. “ но во друг момент се гледам како си ја бришам размачканата шминка..ја уби бунтовничката во мене, ја уби среќата , ме претвори во зомби. Тоа го направи човекот што мислев дека го познавам. Но, за мене бил само инкогнито. Зошто? Зошто ли ме повреди?